معمولا بعد از کلاسهای حضوری بسیاری از فراگیران سوالهای شخصی یا مربوط به شرکتشان را از من می‌پرسند. در یکی از کلاسها یک فراگیر که ظاهری مرتب و آراسته داشت آمد و خود را معرفی کرد که معاون یکی از شرکتهای بزرگ غذایی بود. در خصوص قراردادی به مبلغ 20 میلیون دلار با یک شرکت خارجی سوالاتی را پرسید که از مباحث پیچیده تجارت بین‌المللی بود. پس از پاسخ مختصر به سوالات، ایشان گفتند امکان دارد که شما قرارداد ما را بررسی کنید. گفتم بله امکان دارد. گفتند دستمزد چقدر است؟ مبلغی را گفتم که معادل ریالی 1000 دلار می شد. با حالتی متعجب چشمانش را گرد کرد و پرسید:

مگر چندساعت کار دارد؟

گفتم حدود 5 ساعت. گفت یعنی ساعتی 200 دلار. گفتم بله.

گفت چرا اینقدر گران؟

گفتم چرا اینگونه حساب می‌کنید؟ چرا نمی گویید از مبلغ قرارداد ۵ هزارم درصد را بابت مشاوره می‌پردازیم. گفتم در ضمن من حداقل 10 هزار ساعت در این موضوعات تجربه کسب کردم که بتوانم ظرف مدت 4 ساعت قرارداد شما را بررسی کنم. آیا این تجربیات را به عنوان ساعات کار حساب نمی کنید؟

آقای معاون گفت: البته ما بررسی می‌کنیم و خبر می‌دهیم.

در هنگام رفتن صدایش کردم: آقای معاون! وقتی برگشت گفتم شما طرفدار نظریه ارزش کار مارکس هستید. بنابراین هیچگاه طلای ساخته شده نخرید چرا که اجرتی که می‌پردازید خیلی بالاتر از زحمتی است که بابت ساخت آن کشیده شده است.

در نهایت هیچگاه من با آن شرکت در این خصوص همکاری نکردم (یعنی تماسی از جانب آنها گرفته نشد). اما احتمال می‌دهم آقای معاون هیچگاه نظریه ارزش کار را درک نکرد.