پول داغ به سرمایه کوتاه مدتی می‌گویند که در جستجوی بازدهی سریع به کشوری سرازیر می شود. جریان پول داغ باعث سفته بازی در بازار املاک، وام دهی بیش از حد بانکهای یک کشور و قدرت یافتن پول داخلی آن کشور می شود. با قدرت یافتن پول داخلی اجناس داخلی برای خارجیان گران تر شده و صادرات مختل می‌شود. زمانی که تب بازدهی سریع فروکش می‌کند، این پولها از کشور خارج می‌شود و باعث سقوط ارز، ترکیدن هر گونه حباب سفته بازی و منجر به بحران بانکی می شود. کشورها ترجیح می دهند به سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) تکیه کنند که دائمی تر است.

در ایران گاهی پول داغ را به این تعبیر به کار می‌برند که وقتی تورم خیلی بالا می‌رود، افراد از نگهداشتن پول نقد خودداری می‌کنند. این تعبیر با متون کلاسیک اقتصادی متفاوت است.

اندازه گیری میزان اینگونه پولها در کشورها بسیار مشکل است. به عنوان مثال چند تن از اقتصاددانان، وضعیت فعلی ترکیه را حاصل جریان پول داغ در این کشور می‌دانند. یکی از دلایلی که ایران در بحرانهای مالی جهانی دچار این جریان نمی‌شود، عدم ارتباط بانکی با دنیاست.(البته نمی‌گویم این موضوع خوبی است بلکه صرفا یکی از دلایل را عنوان می‌کنم). جریان پولهای کوتاه مدت و داغ در بحرانهای مالی، می‌تواند کشورها را دچار بحرانهای عمیق کند. می‌توانید به مقاله فرار سرمایه: خروج خاموش ثروت از رگ‌های اقتصاد Capital Flight برای اطلاعات بیشتر رجوع کنید.